اشعار

بـایـد کـه شـرح داد خـرابـات طـور را            پای تو ریخـت زمـزم اشک طهـور را

باید که شست زلف تو را با گلاب ناب            چون راهبی که درک نموده حضور را

از بس که باد پـنجـه زده بین زلـف تو            بـایـد کـه بـاز کــرد گـره‌هـای کـور را

پـاهـایم آبـلـه زده بابا، عـمو کجـاست؟            بـایـد عــمــو ادب بـکــنــد راه دور را

انـبان به دوش، خانۀ ما هم سری زدی            سـهـم خـرابـه کـرده‌ای آیــات نــور را

همراه اشک، سورۀ کـوثر بخوان پـدر            بابا بخـوان برای همه، این سـطـور را

حـوریـه را کـنـیـزی مـنـزل نـمی بـرند            در بین طشت زمزمه کن«یا غیور» را

از روی نیزه زمزمه کن «ان یکاد» را            دیـدی به دور قـافـله چـشمان شور را؟

نــفــریـن کـنـم بـانـی بــزم شــراب را            طشت طلا و بـوسـۀ چـوب جـسور را

جـان می‌دهـم بـیا و مرا تا نـجـف بـبـر            تا که دوبـاره حـس بکـنم آن غـرور را

یه باغـچه گُل با سـاقۀ شـکـسته            خــرابــه و مـخــدرات خـســتـه
بعد تو ما یه روز خـوش ندیـدیم            قــسـم بـه هـر نـافــلـۀ نـشـسـتـه

نیـسـتی شده کُـنج خـرابه خـانه‌م            دخـتـرا مـی‌زنـن زخــم زبــانــم
بذار بگن “بابات تو رو نمی‌خواد”            دوسِت دارم، دوسم داری، می‌دانم

چـقـدر صدا زدم؛ بـابـا کجـایی؟            سخته تو صحرا گم شدن خدایی
من که اصلاً شمرو حلال نکردم            زجر و حـلال نکن تو هم بابایی

قـصّـۀ غــصّـه‌هـام نــداره آخـر            حـق بـده تـاره چـشـم دائـمـاً تـر
اما بابا سـوی چـشـامـو کـم کرد            ضـربۀ بی‌هـوای سـیـلی بـیشتر

سیلی زدن به صـورت مـنی که            تو شـهـرمون بهـم میگـن ملیکه
خـیلی برای عـمه جان دعـا کن            تو درد تک تکِ مـاهـا شـریکـه

بـرمـی‌دارم فـاصـلـمـونـو تـا تو            بـایـد بـبـیـنـی حـال خـواهـراتـو
آوردنـت تـا پـیـش عـمـه بـا من            بـردن من از این خـرابـه بـا تـو

محاسنت رو کی به خون کشانده؟            خاک یـتـیـمی رو سرم نـشانده؟
عـیـبـی نـداره دسـتـاتـو نــداری            مـویی واسه شـانـه شدن نـمـانده

بـریم یه جـایـی که گِـلـه نبـاشـه            بـین مـن و تـو فـاصـلـه نـبـاشـه
هرجایی پـیـشم بـاشی خـوبه اما            بـریم یه جا که حـرمـلـه نـبـاشـه

ای وای اگر مـوی سـرت سوخته باشد            در آتـش خـیـمه جـگـرت سوخـته باشد

سخت است که فـریاد زنی در دل آتش            چون حـنجـرۀ نوحه گرت سوخـته باشد

بیهـوده شود کـوشـش پـرواز و پـریدن            از ناقـه اگر بـال و پـرت سوخـته باشد

چون شاخۀ خشکی که به هر ضربه میفتی            مخصوصاً اگر برگ و برت سوخته باشد

آتش که بیفـتد به سر و روی تو از بام            انگار جهـان در نـظـرت سوخـته باشد

تاریک شود شام غمت تیـره تر از شام            وقتی روی نیـزه قـمـرت سوخـته باشد

با حرمـله سخـت است صدا کردن بابا            با سیـلی اگر چـشم تـرت سوخـته باشد

آمـدی جـانم به قـربـان شـمـا بابای من            مـهـربانِ ساکـن بر نـیـزه‌ها بـابـای من
چه عجب که نیزه‌ها دست از سرت برداشتند            نازنـیـنم تو کجـا ایـنجا کجـا؟ بابای من

جای تو آغوش من باشد نه در طشت طلا            من بدم می‌آیـد از طشت طلا بابای من
من که دلتـنگ نوازش های دستان توأم            دست هایت را نیاوردی چرا؟ بابای من
حرف هایم را اگر آرام می‌گـویم ببخش            از گـلـویم در نـمی‌آیـد صـدا بابـای من
باورش سخت است اما راه رفتن های من            سخت گردیده برایم بی‌عـصا بابای من
ماجرای کوچه‌های شام پیرم کرده است            چـشم های بی‌حـیا کُـشـته مرا بابای من
تو به روی نیزه‌ای و من به روی ناقه‌ای            می‌شنـیـدم می‌شـنـیدی ناسـزا بابای من
از لـباس خاکی عـمه خجـالت می‌کـشم            بعد من گاهی به دیـدارش بیا بابای من

نمانده ذرّه‌ای حتی به جسم خسته جان اصلاً            نه ماند از شدت لکنت مرا شرح بیان اصلاً

بیا عمه کمک کن رأس بابا را بده دستم            نمانده در تن رنجور و بیمارم توان اصلاً

شباهـت های بسیاری میـان ما دوتا باشد            نباشد در شمردن های این غم ها زمان اصلاً

شکسته مثل بازویم پدرجان بین ابرویت            ندارد هیچ درمانی گمانم این و آن اصلاً

الهی بشکند دستش نه لب مانده نه دندانی            برای مردم کافر دگر قرآن نخوان اصلاً

بمیرم من بمیرم من بمیرم من چه حلقومی            تنت که جای خود رأست نبوده در امان اصلاً

بغل می‌گیرمت محکم تو را ای بهتر از جانم            تو را هرگز نخواهم داد دست دیگران اصلاً

دیگر شکستن ندارد، بال و پر کوچک من            می‌ترسم از هم بپاشد، این پیکر کوچک من

آه ای سر روی زانو، ای ماه آشفته گیسو            دیشب خودت روضه خواندی، بر منبر کوچک من

این درد درمان ندارد، می‌دانم امکان ندارد            زخم سرت را ببندی، با معجر کوچک من

غارت گران دل نکندند، از گوش و از گوشواره            انگشت و انگشتر تو، انگشتر کوچک من

آتش به جان جهان زد، دستی که با خیزران زد            یا بر لب خونی تو یا بر سر کوچک من

بابا بـرایم دعـا کن، شـام مرا کربلا کن            یکبار دیگر صدا کن: ای دختر کوچک من!

سلام بر تو امـامی که نفـسِ تطهـیری            سلام بر تو که چون رحمتی، فراگیری

سلام بر تو زمانی که غـرق طاعـاتی            سلام بر تو زمانی که روزه می‌گیری

بدون شمسِ پر از خیر و برکت رویت            به مـا رسیـد عجب روزگـار دلگـیری

گذشت و چشم به راهت جوانی‌ام طی شد            نیـامـدی و رسـیده است مـوسم پـیـری

نـشـد مـقـدمـه سـازِ ظـهـورتـان بـاشـم            منِ خـراب دعـایـم نـداشـت تـأثـیــری

چـقدر گریه و توبه به جای من کردی            حـلال کن که نکـردم هـنوز تـغـیـیری

من از زمان ورودم به قـبـر می‌تـرسم            بیا و ناجی من شـو در آن سـرازیری

اجازه هـست کـمی از زبـان عـمۀتـان            بخوانم از غـم ویرانه و زمینگـیری؟!

***

پدر شبی که رسیدی برای من قدر است            رقم زده است بـرایم خـدا چه تقـدیری

ببخش این همه امشب به لکـنت افتادم            ببخش از رخ سـابق نمانـده تـصویری

به تابِ زلـف تو دسـتم نمی‌رسد دیگر            شکـسته بـازوی من در میان درگیری

بدون هـیـچ دلـیـلی مـرا کـتک زده‌انـد            بـدون هـیچ دلـیلی و هـیـچ تـقـصـیری

ما نیفتادیم شُکرت از قلم ای جان حسین            باز می‌گوییم هردَم دَم به دَم ای جان حسین

مادرت فریاد می‌زد یا بُـنَیَ….سوخـتـیم            آذری‌ها تا که گفتند از حرم ای جان حسین

نامِ ما را قبلِ ما زهرا نوشته یک به یک            مادرت تا گفت گفتیم از عَدَم ای جان حسین

هرچه ما داریم از خاکِ عزاداریِ توست            روضه آری بشکند پشتِ ستم ای جان حسین

شیعه با این روضه‌ها قد راست کرده تا اَبَد            دارم از این اشکها تیغِ دودَم ای جان حسین

دلخوشیِ ما از این دنیا فقط عشق است عشق            با تو می‌سازیم با هر بیش و کم ای جان حسین

قـبـلِ نـامِ مــادرم نــامِ تـو را آمــوخــتــم            با اذانش گفت وقتی مادرم ای جان حسین

این کریمیِ تو ما را یاکریمت کرده است            ما گِره خوردیم با اهلِ کَرَم ای جان حسین

شُکر دستم پیش این و آن نمی‌گردد دراز            شُکر هستم با تو تنها محترم ای جان حسین

هرچه از عمرم اگر مانده است می‌گویم حسین            سیر هستم از همه غیر از حرم ای جان حسین

در خـرابه خوابِ بابا دیـده و بی‌حال بود            می‌نوشت از اشکها با قَدِ خَم ای جان حسین

وقـتـش نشد دیگـر تو را راحـت ببـینم            انـدازۀ قـدری فــقـط صـحـبـت بـبـیـنـم

من کار واجب با تو دارم، وقت تنگ است            باید تو را دیگـر به هـر قـیـمت بـبـیـنم

رفـتی به روی نیـزه‌هـای این و آن که            روی تـو را از دور با حـسـرت ببـیـنم

مهمان نوازی‌های این مردم عجیب است            من که نشد خیری از این دعـوت ببینم

حـتی نگـاه زجـر مـلـعـون داده زجـرم            تا کی بـمانـم زجـر با وحـشـت بـبـیـنم

دیـر آمدی، شد چـشم هایم تار و کـم سو            باید تو را با سخـتی و زحـمـت ببـیـنـم

دیدم سرت این روزها خیلی شلوغ است            یک جا نـشد دور تو را خـلـوت ببـیـنم

ای کاش می‌مردم پدرجان قبل از اینکه            رأس تو را در تشت، در غربت ببـینم

کوفه دل بستگی‌اش را به تو ابراز نکرد            در زدم خانه به خـانه، احـدی باز نکرد

خسته از راه، دعا کن به دو راهی نخورد            هیچ مـردی به در بـسـته الـهـی نخـورد

غیر از این طوعه در این شهر ندیدم مردی            کاش می‌شـد به تو پیـغـام دهم برگـردی

کاش می‌شد به تو پیـغـام دهـم، کوفه نیا            به علی‌اصغـر شیرخواره قـسم کوفه نیا

دیدن حرمـله دلـشـوره به جـانم انداخت            جـملۀ « کـوفه نـیا » را به زبـانم انداخت

پیـنۀ مُـهـر به پیـشـانی شان توطـئه بود            قول این طائـفـۀ چرب زبان تـوطئه بود

پشت پای بـدی از دوست نـماها خوردم            زخـم از نـیـزۀ تـکـفـیر به فـتوا خـوردم

کوچه گردی شده کارم، همه رفتند حسین!            راه برگـشت ندارم، همه رفـتـند حسین!

حق اولاد عـلی نیست چـنان بی‌مِـهـری            گـریـه‌ام بـنـد نمی‌آیـد از این بی‌مِـهـری

روضه‌هـایم به تو بـسـیار شباهـت دارد            اشکـم از غـربت گـودال شـکـایت دارد

سـر دروازه رسـیـدی، طلـب بـاران کن            با لب تـشـنه مـرا فـاتحه‌ای مهـمـان کن

غم نخور! چون که شنیدی به پرم سنگ زدند            به فـدای سر زینب به سـرم سنگ زدند

هرچه گشتم شهر کوفه مالک اشتر نداشت            مسلم درمانده غیر طوعه همسنگر نداشت

شهـر بود و قـصۀ مـسـلم فـروشی بـلال            در وجودش ذره‌ای از غیرت مادر نداشت

انتظارم از سلیمان بیش از اینها بود حیف            هیچ کس مانند او حرف مرا باور نداشت

نامه بود از جانبش هر روز دستت می‌رسید            کـفتر نامه‌برش ای‌کاش اصلا پر نداشت

لشگـر ابن زیاد از معجـزات سکه است            ابن مرجانه میان چنته غیر از زر نداشت

 تشـنۀ خـون تـمـام بـسـتـگـان حـیـدرانـد            کوفۀ نامرد دست از کشتن من برنداشت

در عجب از حکم قاضی القضات کوفه‌ام            تیغ می‌زد بر تو گرچه دست بر خنجر نداشت

زجـرهای شهـر می‌آیـند چـنگـم می‌زنند            حرف دارم می‌زنم با کینه سنگم می‌زنند

از دل از دشمنی لبـریز می‌تـرسم حسین            از سپاه شهر نفرت خیز می‌ترسم حسین

پیر مردان حریصی را به چـشـمم دیده‌ام            از عصای چوبی ناچـیز می‌ترسم حسین

در ضمیر من لـبانت خـود نمایی می‌کـند            از وجود خیزران هم نیز می‌ترسم حسین

طـاقـت دیــدن نـدارم کـوره‌ای از آتـشـم            می‌روم پـیش قـدم‌های تو قـربـانـی شـوم

مـسـلـم امـا پـیـرو اسـلام ایـنـان نـیـسـتـم            تا بفـهـماند به عـالـم من مسـلـمان نیـستم

بـر سـر دار بـلا با سـر نه با پـا می‌بـرد            پیکرم را دشـمـنت برعکـس بالا می‌برد

این بدان معنی‌ست که حرمت ندارد این بدن            بی‌عـبـا و بی‌عـمـامـه بـی‌ردا و پـیـرهـن

محض خوشـنودی امثال سنان و حـرمله            پیکرم را می‌بـرند آخر به سـوی مـزبـله

با غم غربت چه بر روز من آوردی حسین            کاش می‌شد از میان راه برگردی حسین

می‌نویسم رویِ هر دیـوار واویلا حسین            می‌نویسم با لـبی خـونـبار واویلا حسین

هر قدم تکـرار در تکرار واویلا حسین            می‌نـویـسم زیـرِ این آوار واویلا حـسین

وای از کوفه از این آزار واویلا حسین

من که دنیایم تویی؛ معنایِ دنیایم علی‌ست            من که غم‌هایم تویی آشوبِ شبهایم علی‌ست

دردِ امروزم تویی اندوهِ فردایم علی‌ست            آمدم در کوفه و گفـتم که آقایم عـلی‌ست

بارها گـفـتم عـلی، اینـبار: واویلا حسین

از علی گفتم ولیکن قلبِ طفلانم شکست            از علی گفتم ولی یک سنگ دندانم شکست

از عـلی گفتم ولی پهلوم می‌دانم شکست            آنقدر خوردم که این بازویِ بی‌جانم شکست

می‌زنم با دستِ بـسته زار واویلا حسین

دستگـیرم کـرده‌اند از بام می‌بـینم تو را            با تَنی پُر خون همین احرام می‌بینم تو را

می‌رسی با دخـتری آرام می‌بـیـنم تو را            بِینِ کـوفه در مـیانِ شـام می‌بـیـنم تو را

آه آه از زیـنب و انـظار واویـلا حـسـین

کوفه و در سینه‌ها بُغضِ غدیرش را ببین            وایِ من زنجیرهای سخت‌گیرش را ببین

کوچه‌ها را بام‌هایش را اسیرش را ببین            بوریایش را ببین تکه حصیرش را ببین

دارم اینجا قبلِ تو یک کار: واویلا حسین

جز غمت اینجا کسی دیشب پناهم داد نه            غیر طوعه هیچ کس در خانه راهم داد نه

پاسـخی بر الـتـمـاسـم بر نـگـاهـم داد نه            آن همه بیعـت دریغـا یک سـپاهم داد نه

دخترم را بر حـرم بـسپار واویلا حسین

هرکه اینجا بود حـتی انـدکی می‌زد مرا            آن یکی می‌بُرد من را این یکی می‌زد مرا

پیرمردی می‌کشید و کودکی می‌زد مرا            کاشکی جایِ یتـیمت کاشکی می‌زد مرا

دخترت هست و شب است و خار واویلا حسین

جان من حـتی بـرای آب اینجا رو مزن            یا برای کـودکی بی‌تـاب ایـنجا رو مزن

شرمگین از مادری بی‌خواب اینجا رو مزن            پیش این لبخـندها ارباب اینجا رو مـزن

رو مزن، آبی ولی بـردار واویلا حسین

آب نه از صبح تا حالا فقط غم خورده‌ام            آتش و سنگ و عصا و نیزه درهَم خورده‌ام

هرچه خوردم کم نیاوردم ولی کم خورده‌ام            با دو دستِ بسته سیلی‌های محکم خورده‌ام

وای من از کوچه و بازار واویلا حسین

خامـوشم و هر زخـم تـنم راست ترانه            با ذکر تو خـون از دهـنم گـشته روانه

گـشتم سپـر تـیر غـمت کوچه به کوچه            آتش به سرم ریخت عدو خانه به خانه

آتـش چه کـنـد با بـدن خـسـتـه‌ام از بام            من کز جگـرم شعـله کشد بی‌تو زبـانه

دادنـد هــمـه بـا سـرانـگـشـت نـشــانـم            از بس که بُود بر رُخم از سنگ نشانه

غم نیست اگر خـصم بَرَد بر سر دارم            یک عمر مرا دار غـمت بوده به شانه

بـین شـهـدای تـو که مـظـلـوم زمـانـنـد            مظلـوم ندیده است چو من چشم زمانه

من طوطی بـسـتان غـم و درد و بلایم            زخــم بــدنـم لالـه و اشـکــم شـده دانـه

سردار سرافراز تو می‌بودم و افسوس            بـر دامـن دیــوار، سـرم بــوده شـبـانـه

(میثم) هـمه آلـوده‌ای و بـهـر نـجـاتـت            جـز مهـر حسین بن عـلی نیست بهـانه

ای داد بـیـداد از غـریـبی از اسـیـری            من‌ روی بام قصرم‌ و تو در ‌مسـیری

من ‌مَـردم اما پـیـش هر نـامـرد رفـتـم            آواره شـب تا صـبـح بـا پـا درد رفـتـم

چه زود عهد خویش را با ما شکستند            از ترس و حرص زر سرِ ما را شکستند

نـان تـو را خـوردنـد و دنـبال یـزیـدند            مثل عـلی من را به هر کوچه کـشیدند

این زخم لب این کاسه‌ها اصلاً بهانه‌ست            من تشنگی را دوست دارم‌ عاشقانه‌ست!

اینهـا که می‌گـفـتـند عـبـد‌ خـانـه‌زادنـد            از شـیــعــیـان مـخـلـص ابـن زیـادنـد

این ‌قـوم‌ از کـیـنـه دلی لـبـریـز دارنـد            در دست‌هـاشان سنگ‌هایی تـیز دارند

دادم عـقـیـقـم‌ را که فکـر شـر نبـاشند            تا بـعـد ازین دنـبـال انـگـشـتر نبـاشند

خیلی مراقب باش این کوفه سراب است            هرکوچه‌اش مثل بنی‌هاشم عذاب است

پائـین می‌افـتم‌ تا که تو پائین نیـوفـتی!            از بام می‌افـتم که تو از زین نیوفـتی!

من شمر را دیـدم که‌ دنبال خطـر بود            چشمم به آن خنجر که بسته بر کمر بود

من که میر راستان و عـبد میر راستـینم            پای بند حقّ و دست حق بود در آستـینم

بی معین و یاورم امّا به حق یار و معینم            رهـروان وادی توحـید را عـین الیـقـیـنم

پیشـباز و پـیـشـتاز کـشـتـگـان راه دیـنم

مسـلـمم امّا به معـنی قـبـله‌گـاه مسلـمـینم

فردم و بـا فـرد فــرد عـالـم دل آشـنـایـم            با تن تـنهـا سـپاه فـتـح را صاحب لـوایم

با لب عطشان خروشان چشمۀ آب بقایم            کعبه‌ام، رکنم، منایم، مروه‌ام، سعـیم صفایم

یوسف مـصـر ولایـم عـیـسی دار بـلایم

پرتوی از طا و هایم جلوه‌ای از یا و سینم

شیر نوشیدم به مهر دوست از پستان مادر            خوش بود چوی گوی اگر در راه محبوبم فتد سر

طینتم را این چنین بسرشته از آغاز مادر            نیست بیم از کشتنم در بین این دریای لشکر

گر امیرالمؤمنین شیر خـدا بود و پیـمبر

من خـروشان شیر فرزند امیرالمؤمنـینم

محـرم اسـرار حـقّـم رازدار اهـل رازم            قبـلۀ اهـل نـیازم مـشعـل سـوز و گـدازم

جان به کف باشد به جانان دم به دم روی نیازم            خون سر آب وضویم سنگ کین مهر نمازم

بر سـردار محـبّت پـایـدار و سـرفـرازم

بر روی بام شهـادت کـشتۀ جان آفـرینم

مرد حق را خوش بود گر بهر حق آزار آید            سر شکسته دست بسته بر سر بازار آید

بارش تیغـش به سر از دشمن غـدّار آید            هر چه پیش آید خوش آید در ره دلدار آید

عالم ار خصمم شود یا خلق عالم یار آید

از ازل راهم یکی بوده است و تا آخر چنینم

کوفه‌ای که حکمرانش را، ستم گردیده عادت            ملتی از ترس و وحشت نزد وی آرد ارادت

حرف دین کفر است و حرف حاکم ظالم عبادت            مردم آزاده را جان باخـتن باشد سعادت

نیش دشمن خوشتر است از نوش ما را در شهادت

غم ندارم گر رسد تیر از یسار و از یمینم

برفراز دار غیر از حکم حق اجرا نکردم            قامت ذلّت به پیـش خصم یکتا تا نکردم

گرد حق پروانه سان گردیدم و پروا نکردم            بسته شد دستم ز پشت و ظلم را امضا نکردم

راه را بر دشمن قرآن و عترت وا نکردم

گر چه دشمن در فکند از بام بر روی زمینم

من که باشد از ولی الله لوای حق به دوشم            من که باشد آیه آیه نغـمۀ قـرآن سروشـم

با سکوت خویش کی دین را به دنیا می‌فروشم            خون حـقّم در ره حـق تا ابد باید بجوشم

در کمین خصم چون دریای آتش در خروشم

گرچه با نیرنگ باشد دشمن دون در کمینم

با سکوت خود کنم امضای هر بیداد، هرگز            باز دارم سینه را از ناله و فریاد، هرگز

وا کنم ره را به روی ظلم و استبداد، هرگز            سرنوشت دین به دست خصم بد بنیاد، هرگز

حق اسیر باطل و باطل بود آزاد، هرگز

کی گذارم دست بر روی هم و ساکت نشینم

تا که بنویسم به خون سرخ خود حکم امامم            کرسی تبلغ من دار است و حکم حق کلامم

تا به هر عصری رسد بر گوشی هر نسلی پیامم            پنـدهـا گـیـرنـد مردان الـهـی از قـیـامـم

گو ببُرّد خصم سر لب تشنه بر بالای بامم

موج نفـرت بر عـلیه‌ش تا ابد می‌آفـرینم

دوست دارم جان کنم ایثار راه آل طاها            دوست دارم سر دهم در راه دین تنهای تنها

دوست دارم بشکند در هم تنم از سنگ اعدا            دوست دارم زآتش جانان خود سوزم سراپا

دوست دارم یاد طفل کوچک فرزند زهرا

در به در در کوچه‌ها گردد و طفل نازنینم

تشنه بودم جام آبم داد چون خصم شریرم            گشت گلگون جام آب از خون رخسار منیرم

یافتم سرّی که باید با لب عطشان بمیرم            با لب عطشان بمیرم آب از دشمن نگیرم

آری آری آب کی از اهل آتش می‌پذیرم

من که آب کوثر آورده است ختم المرسلینم

ای هــمـیـشـه شـبـیـه مــادر مـن            کـوه ایـمـان، عـقـیله خواهر من

جـاری کـوثـر اسـت چـشـمـانت            عـصمـتی دیگر است چـشـمانت

قـلب تو تا هـمیـشه با من هـست            نظـرت مثـل صبح روشن هست

ای‌که چشمت دوباره بارانی‌ست            کــربـلا ایـسـتـگـاه پـایـانـی‌سـت

خـســتــۀ راه آمــدی خـــواهـــر            دیـگـر ایـنـجـاسـت مـنـزل آخـر

لـشـکــر چـشــم‌هـا کـنـار رویـد            خـواهـرم خـواهـشأ پـیاده شـوید

خاطرت جـمع محـرمان هـستـند            سـایـه‌ات را نـگـاه‌بـان هـسـتـنـد

آب هـم در دلـت تـکـان نـخـورد            پـردۀ مـحـمـلـت تـکـان نـخـورد

یک بیابان اسـیـر پـیش شماست            باد هم سربه زیر پیـش شـماست

ایـنـکــه دارد رکــاب می‌گـیــرد            از نـگــاهـت ثــواب مـی‌گـیــرد

آســمــان بـلـنـد احـســاس اسـت            روشــنـی دل تــو عـبـاس اسـت

چــادرت را غــبــار نـنـشــیــنـد            سـایــه‌ات را کـســی نـمـی‌بـیـنـد

اســتــوار هــمـیــشـگـی زیـنـب            ذولــفــقــار هـمـیـشـگـی زیـنـب

ای پـــنـــاه کــبـــوتــران حـــرم            مــلـــجـــأ آه دخـــتـــران حـــرم

خـاک این دشـت را مـزیـن کـن            کــربــلا را حــریــم ایــمـن کـن

مــــریــــم خـــانــــوادۀ زهــــرا            انــتــخــاب قـــیــام عـــاشـــورا

عـشـق بی‌تـو چه بی‌بـهـا بـشـود            کــربــلا بـا تـو کـربــلا بـشــود

با جـدایـی بـساز از این لـحـظـه            کـربـلا را بـساز از این لـحـظـه

فــکــر روز دهــم کـن از حـالا            فـکر گـودال و عـصر عـاشورا

تــو مــرا بـی‌ســپــاه مـی‌بـیــنـی            خـیـمـه را بـی‌پــنــاه مـی‌بــیـنـی

سنگ‌هـایی که پرتـوان هـسـتـند            نیزه‌هایی که خون چکان هـستند

عـشـق خود را غـریب می‌بـینی            آه شـیب الـخـضـیـب مـی‌بــیـنـی

بـاورت مـی‌شـود حــسـیـن‌ت را            نــیــزه‌هـا مـی‌بــرنــد از ایـنـجـا

از جسارت تو خسته خواهی شد            بعـد من دست بـسته خـواهی شد

روی پرهای فـرشته کعـبه‌ای عالی مقام            می‌رود در بینِ صحرا می‌رود بیت‌ُالحرام

می‌رود دریا، به دنبالش مدیـنه مثل رود            می‌رود باران، به دنبالش مدینه تشنه کام

آفتابِ مکه در محمل نشست و بار بست            صبح و شامِ مکه بعد از آن فقط شد شام شام

رد شد از یثرب رسول‌الله فرمود: الوداع            رد شد از سمتِ نجف شاه نجف گفتا سلام

کیست او نـورِ مـفاتـیح‌الجنانی مستجـاب            کیست او طوفانی از نهج‌البلاغه در کلام

کیست او وقتی که زهرا را ادامه می‌دهید            حجـة‌الله است زهـرا دخـترش قـائم مقـام

فـاطـمه وقـتی تجـلـی کرد زینب نـام شد            فاطمه شب‌های قدر و زینـبش ماه صیام

کیست: اقـیانوس آرام است اما با حسین            مرتضایی در حجاب و ذوالفقاری در نیام

کیست زینب ابتدایِ حاء و سین و یا و نون            کـیـست زینب انـتهـای شعـرهای ناتـمام

حق بده عُمان اگر از زینب‌اللهی نوشت            حیرتش بود و خودش با واژه‌های خام خام

این علی یا فاطمه یا که حسن یا که حسین            در شگفتم از زنی اینگونه دارد چند نـام

آسـمـان در کُـلِ عـمـرِ آسـمـانی‌اش نـدید            از تـمامـیِ بـرادرها کـنـارش جـز قـیـام

سایه‌اش را چـشم همسایه ندیده نیم قـرن            سایه‌اش هرچند باشد بر دو عـالم مستدام

کَس ندیده کـوه را وقـتی که می‌آید چنین            کَس ندیده چادری اینگونه غـرقِ اسـتلام

کـربـلا در کـربـلا آمـد اگر زینب رسـید            کـربـلا شد کـربـلا با نام زینب والسـلام

بین عرش و فرش حائل زانویِ عباس بود            ورنه عـالـم را نباشد طاقـتِ آن نیـم گـام

در شگـفـتم از زمـینی که تحـمل می‌کـند            تا که او آهـسـته بگـذارد قـدم با احـتـرام

جعفر و عون و محمد قاسم و اکـبر همه            گِرد او هستند گیرند از دو دستش هرکدام

گِرد گردش از برادرها شلوغ افسوس گفت:            آه از حُـسنِ شـروع وای از حُـسنِ خـتام

چار پرده روی محمل داشت اما عاقـبت            دید طوفان شد زمین خونین هوا شد سرخ فام

پرده‌های محـملش را با حـرم آتش زدند            می‌دود دنـبـال دخـتـرها خـدایا در خـیـام

خوب شد این صحنه را چشم عزیزانش ندید            شـاه بـانـویی زمـین اُفـتاد در بـینِ عـوام

هرچه خانم گـفت عـباسـم ولی او پا نشد            وای از احوالِ زینب وای از چشم حرام

عاقـبت هـمسایه‌ها دیـدند او را بر زمین            عاقبت او دید شاگردانِ خود را رویِ بام

سخت‌تر از هر جراحت دیدن لبخند بود            از مسلمان های کوفه از یهـودی‌های شام

جای طفلان یتیم خسته بی‌بی، خورد خورد            تازیانه جای آب و کعـب نی جای طعـام

دیـدم بـیـابـانـی پُـر از خار مغـیلان را            بالای محـمـل آفـتابی سخت سوزان را

«انا الیه راجـعـونت» کُـشت زینب را            نـسـپار دست باد گـیـسوی پـریـشان را

پنداشتم از دور نخلستان به چشمم خورد!            از ناقه‌هامان دور کن این نیزه‌داران را

دلواپسم! این شیوۀ مهمان نوازی نیست!            دیدی ببـنـدد مـیـزبانی راه مهمان را !؟

با نیتِ عرض خوش آمد گویی آوردند            یک لشکر از شمشیرهای مست و بُران را

سربسته می‌گویم! یقین دارم که می‌بینی            در چشم‌های دخترت ترس از بیابان را

از حـج نــیــمـه کـارۀ دیـروز دانـسـتـم            در کـربـلا باید بگـیری عـید قـربان را

مسلم و مسعود و عـبدالله و جندب آمده            کربلا! حُر و حبیب و جون و شوذب آمده

شمع و هفـتاد و دو تا پروانۀ دلسـوخته            آفـتابـی در حـصار مـاه و کـوکب آمده

منـبری نـذر عـقـیله در حـرم برپا شده            اهل کـوفه! بـاز هم اسـتاد مکـتـب آمده

کربلا تا کوفه را دیگر قـرق باید کـنند            عـصـمت الله عـمـۀ سـادات زینب آمده

تک تک اصحاب گرم نوکری زینـبـند            هاشـمیـون حـافـظان روسری زیـنـبـنـد

در میان گور می‌لرزد ابوسفیان به خود            نسل فــتنه طعـمۀ روشنگری زیـنـبـنـد

ذوالفقار در نیامش بر کسی پوشیده نیست            در تحـیر از شکـوه حـیـدری زیـنـبـنـد

بـا دم کـوبـنـدۀ تکـبـیـر غـوغـایی شـده            کـربـلا با زینب کـبـری تـمـاشایی شده

شد قیامت این صدای نفخ صور محشر است            محشرِ امروز اذان‌های علی اکبر است

عطر و بوی مجتبی دارد مصلای حرم            کربلا مبهوت و حیران حسن‌های حرم

در مـیان خـیـمه با عـمـه تـبانی می‌کند            دختری شیرین زبان شیرین زبانی می‌کند

مشک ها پر می‌شود با دست آب ور از آب            خاطر آسوده سکینه خاطر آسوده رباب

گرم بازی با عـلی اصغـر تـمام بچه‌ها            دست پخـت ام کـلثـوم است شام بچه‌ها

تا رقیه خواب می‌آید به چشم اطهـرش            می‌شود دست عمو جان بالش زیر سرش

برقرار است امنیت در چادر ناموس دین            معجری دارد به سر بنت امیرالمومنین

تحت بیرق نجمه‌های خیمه در آسایش‌اند            با وجود حضرت عـباس در آرامش‌اند

صاعقه اما زمین را رنگ ماتم می‌زند            جمع اهل بیت را یکباره بر هم می‌زند

نزد خود می‌خواند آقا ریگ‌های داغ را            پـر کـند انـا الـیـه الـراجـعـون آفـاق را

گیرم آقا سر به راهش کرد ابن سعد را            وا کـند از سر چـگـونه قـاتـلـین بعد را

روضه مکشوف است پس دیگر چه جای گفتن است؟            دور تا دور خـیام او سـپاه دشـمن است

باغ سبزی پای هر نامه نشانش داده‌اند            کربلا اصلا کجای آن شبیه گلشن است

یک دل سیر از فرات آبی ننوشیده حسین            شمر بی‌انصاف در فکر شریعه بستن است

از نگاه خواهرش سنگین ترین روضه‌ها            روضۀ سخت وداع و روضۀ دل کندن است

عـرض انـدامی کـنـد بـین تـمام تـیـغ‌ها            خنجری که تشنۀ بوسه به پشت گردن است

از همین امروز تقـسیم غـنیمت می‌کنند            بین خولی و سنان دعوا سر پیراهن است

از منا تا نـیـنوا چـشم حـریص ساربان            داد می‌زد هر قدم انگشترش مال من است

گریه هم دارد غمش زیرا که بعد از کربلا            قافله سالار زینب زادۀ ذی الجوشن است

بهتر که این دل دست تو دلبـر بیفـتد            ای‌کاش دل در بند تـو با سـر بیفـتـد

این دل بـمـیـرد بـهـتر از آنکه مـبادا            در بــنـد دام هـر کس دیـگـر بـیـفـتـد

هر کس ادب کرده به تو تاج سر ماست            هر کس به پایت پا نـشد، بهـتر بیفـتد

در کـار ما اصلا گـره بـنـداز، شـاید            دست تو هر دم کار این نوکـر بیفـتد

فـردا تـمام حـشر دنـبـال تو هـسـتـند            ای‌کاش راه ما به تو، محـشـر بیـفـتد

ای‌کاش که پـرونـدۀ اعـمـال من هـم            آن روز دست حـضرت مـادر بیـفـتد

این بیت‌های آخرم را روضه بِنْویس            تا اشـک از این چـشم‌هـای تر بیـفـتد

تا که رسیدند کربلا حضرت فرمود:            اینجا همان جایی‌ست کز من سر بیفتد

اینجا همان جایی‌ست که فرمود حیدر:            روی زمین هـفتاد و دو سـرور بیفـتد

برگرد آقا قـبل از آنکه چـشم شومی            بـر قـد و بـالای عـلـی اکـبـر بـیـفـتد

برگرد قـبل از آن که راه تیـرهاشان            بر حـنجـر پـاک عـلی اصـغـر بیـفـتد

برگرد آقا قـبل از آنکه شـمر دون با            خنجـر به جان گـودی حـنجـر بیـفـتد

برگرد قبل از آنکه جسمت روی سینه            در گـودی گـودالـشان بی‌سـر بیـفـتـد

طاقت ندارد خـواهـرت زینب ببـیـند            در چنگ‌های گرگ این پیکـر بیفـتد

ای وای اگر بی‌دست از مرکب، سواری...            ای وای اگر از ناقـه‌ای دخـتر بیـفـتد